ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ

(Φώτο, Βίντεο)

 Τον Νικόλα Χατζηπαναγιωτίδη, με προγονικές ρίζες από το Καβακλί και παππού Νικοπολίτη (Καραχισαρλή, όπως και το πατρικό της μητέρας του), τον βρίσκεις όλο το καλοκαίρι στο μαγαζί του στα Βοτσαλάκια Κάμπου Μαραθοκάμπου στη Σάμο.

Το χειμώνα ταξιδεύει στον κόσμο.

Το «Ακρογιάλι», μια περιποιημένη ταβέρνα-πιτσαρία με πράσινο γύρω-γύρω και παιδικές κούνιες δίπλα στη θάλασσα, ξεχωρίζει για έναν κυρίως λόγο.

Πλάι στην είσοδό του έχει την ελληνική αλλά και την ποντιακή σημαία!

Οι παλιοί φίλοι του Πόντιου από την Πτολεμαΐδα, όπου είχε ανοίξει το πρώτο του μαγαζί,

δεν τον αναγνωρίζουν ως Νικόλα.

Γι’ αυτούς, ο «κοντός, κοτσιδάκιας και μουσάτος» όπως τον περιγράφουν, είναι πάντα ο Σνούπι.

«Σνούπι» ήταν το όνομα της πρώτης πιτσαρίας που έκανε στην Πτολεμαΐδα, την οποία έκλεισε όταν βρέθηκε από σπόντα να ανοίγει και να δουλεύει ένα αντίστοιχο μαγαζί στο Πυθαγόρειο της Σάμου.

Από τότε έχουν περάσει 30 χρόνια. Εύλογη λοιπόν η ερώτηση «πώς προέκυψε η Σάμος;».

Η απάντησή του διαρκεί γύρω στη μισή ώρα!

Ο Νίκος περιγράφει γλαφυρά κάθε τι που αφορά τη ζωή του, βάζοντας μέσα αποστροφές.

Όπως ότι όταν βρέθηκε στο Πυθαγόρειο μετά από προτροπή ενός φίλου να επισκεφτεί τη Σάμο αναζητώντας μαγαζί εκεί... «μαγεύτηκα από τη φεγγαράδα, είμαι και ρομαντικός...».

Όταν όμως αποφάσισε να κλείσει τη δουλειά, έγινε πραγματικός επαγγελματίας.

Έκανε σκληρή αλλά καθαρή διαπραγμάτευση, πήρε το χώρο, έστησε μαγαζί και έμεινε εκεί περίπου 8 χρόνια.

Μέχρι που του «την έκαναν» οι ιδιοκτήτες του ακινήτου και έφυγε προς νέα αναζήτηση.

Τη γωνιά του την βρήκε τελικά στα Βοτσαλάκια, ξερότοπο τότε, και έξω από την «πιάτσα» του Κάμπου.

«Οι φίλοι που ξέρανε την περιπέτειά μου με έπαιρναν να μάθουν πώς πάω

στο καινούργιο μαγαζί και τους έλεγα “δόξα την Παναγίτσα”.

Η αντίδρασή τους ήταν “α, ρε (μπιπ) Πόντιε, όπου πας έχεις τύχη!”».

Καμαρώνει ο Χατζηπαναγιωτίδης όταν μιλά για τον Πόντο, όπου όλο προσπαθεί να πάει αλλά δεν τα καταφέρνει γιατί το χειμώνα που κλείνει το μαγαζί και έχει χρόνο δεν γίνονται οργανωμένα ταξίδια με τα χιόνια στα μέρη εκείνα.

Ανεβαίνει όμως συχνά στην Παναγία Σουμελά του Βερμίου και ανάβει το κεράκι του...

«Τα παρχάρ’ εκέ πάν’ έν», λέει, μπερδεύοντας στην κουβέντα του συχνά τη διάλεκτο με τα ελληνικά και πετώντας στους ξένους πελάτες του αγγλικά... διακοσμημένα με κοινές ελληνικές βωμολοχίες.

Αυτά στη σάλα.

Γιατί πέρα από τον ελληνικό διάκοσμο του μαγαζιού, με τις... κολονίτσες του, είναι το βασίλειο του Νικόλα όπου φορώντας πάντα την μπαντάνα του ζυμώνει και ετοιμάζει τα φαγητά.

Τον χώρο του διακοσμούν ένας χάρτης του Πόντου, εικονίτσες αλλά και μια κούκλα-Πόντιος, τυφλός από το ένα μάτι με το πασλούχ’ στο κεφάλι, που το μπλουζάκι της γράφει: «Πόντιος κι έναν ομμάτ’»!

Μπλουζάκια με ποντιακές «δηλώσεις» φορά και ο ίδιος κάθε τόσο, ενώ για τους Έλληνες πελάτες σκαρώνει δίστιχα στα ποντιακά.

Πολλά από αυτά τα έχει βάλει και στον τιμοκατάλογο, σε κάθε του σελίδα σχεδόν!

Απόλαυση ανάγνωσης και τα εμπνευσμένα ονόματα των φαγητών.

Τα ποντιακά τα έμαθε στο σπίτι από την Καβακλιώτισσα γιαγιά του, που ήταν σπουδαγμένη καθηγήτρια αγγλικών σε αμερικανικό κολέγιο.

Από την οικογένεια έμαθε και τις παραδόσεις, όπως και τους ποντιακούς χορούς που χορεύει ακόμα όταν του δίνεται η ευκαιρία.

Παράπονό του, που δεν κατάφερε να μάθει κεμεντζέ.

Ενημερώνεται όμως για τα ποντιακά από το pontos-news.gr.

Γιατί όμως αφού ασχολήθηκε με την εστίαση δεν άνοιξε

μαγαζί με ποντιακές γεύσεις;

«Μαγειρεύω και ποντιακά. Με τα ’μαθε η μάνα μου, αλλά μόνο στο σπίτι.

Όταν ξεκίνησα να κάνω το μαγαζί, ενώ ήθελα να κάνω ποντιακά φαγητά, όλοι μου έλεγαν ότι μάλλον δεν θα δουλέψει κι έτσι βρήκα μια καλή συνταγή για πίτσα από τον Καναδά και ξεκίνησα.

Έκανα τρέλες, μέχρι κόκα κόλα έβαζα μέσα, και οι φίλοι μου έλεγαν “σε πληρώνουμε που σε πληρώνουμε, κάνε τουλάχιστον κάτι να τρώγεται”. Δεν έβρισκα όμως κάτι καλό.

Παρακάλαγα την Παναγιά κι έλεγα “όλον τον κόσμο τον βοηθάς, βοήθα κι εμένα”.

»Τελικά, μια μέρα πέτυχα το καλό· μου το είπε η Όλγα, η αδελφή μου που δουλεύουμε όλα τα χρόνια μαζί, αλλά και οι φίλοι μου.

Ποτέ όμως δεν σταματάω να ψάχνομαι».

Και πώς ξεκινά το ζύμωμα; «Παίρνω ένα προζύμι σταυρωμένο από μια γιαγιά στην Πτολεμαΐδα, του λέω την προσευχούλα του και το δουλεύω».

Το (καλό) φαγητό μας στο «Ακρογιάλι» διακόψαμε όταν ο Νικόλας τελειώνοντας τη δουλειά του στην κουζίνα βγήκε τρέχοντας να ανεβάσει τη σημαία με τον μονοκέφαλο αετό, μια καινούργια που θα αντικαθιστούσε την κατεστραμμένη.

Το αστείο είναι ότι ο Πόντιος δεν ήξερε πως θα πηγαίναμε να τον βρούμε.

Η έπαρση της σημαίας δεν ήταν σόου, ήταν κάτι που θα έκανε έτσι κι αλλιώς.

Η συνάντησή μας με τον Πόντιο... Σνούπι έγινε πριν από μερικές εβδομάδες, μέρες καλοκαιριού που όμως δεν έφεραν κόσμο στη Σάμο, ένα από τα νησιά που γονάτισαν από το προσφυγικό κύμα των τελευταίων μηνών.

Ο Νίκος Χατζηπαναγιωτίδης σχολίαζε την κατάσταση, αλλά ούτε μια στιγμή δεν μεμψιμοιρούσε.

Αντίθετα, έκανε σχέδια για το μέλλον.

«Θα πάω προς θάλασσα μεριά και θα φτιάξω μια κατασκευή που θα θυμίζει Πόντο.

Το "Ακρογιάλι" θα έχει το δικό pontos gate!».

Είναι τρελός αυτός ο Πόντιος...

www.pontosnews.gr

Μοιραστείτε...